sadness.gr || vampirella Ένας ύπνος στο ρουμπινένιo φεγγάρι

‘‘Ω, φεγγάρι του άπειρου, Εσύ που έχεις το χρώμα του ρουμπινιού, Εσύ που και οι νεκροί σε φοβούνται, Εσύ που θυσίασες την αγάπη σου, Εσένα καλώ. Σε παρακαλώ και σε προκαλώ. Σε παρακαλώ να διώξεις τις παραισθήσεις Που δημιουργεί το μεθυστικό σου άρωμα, Και σε προκαλώ να μου αποκαλύψεις Τα μυστικά σου. Ξέρω πως το αντίτιμο είναι ο θάνατος Για τον βέβηλο που τόλμησε κάτι τέτοιο, Αλλά έχω καλό σκοπό, Για αυτό σε καλώ. Για να με ακούσεις, και αν πιστεύεις πως Έχω άδικο που σε κάλεσα, τότε Σκότωσε με, με τον χειρότερο τρόπο Που μπορεί να φανταστεί ποτέ θνητός. Στείλε τους φρουρούς σου, τα άγρια σκυλιά Να με ξεσκίσουν μέχρι τα σωθικά αλλά Άκουσε με πρώτα.’’ Και τότε το φεγγάρι κατέβηκε, χαμηλά στην γη Και όταν του ψιθύρισα για τον πόνο, Αυτόν τον φριχτό πόνο που Ένιωθα στην καρδιά, τότε το φεγγάρι Δάκρυσε και κατάλαβε. Και με πήρε μαζί του στα ταξίδια του Να ταξιδεύω αιώνια μήπως και Σε βρω.

<<προηγούμενο<<    ||περιεχόμενα||    >>επόμενο>> (c) 2003 - 2004 vampirella, all rights reserved