Sadness.gr - Σελίδες χρηστών - Σύννεφο - Άτακτες σκέψεις

η ποιήση δικαια δεν ανηκει σε όλους...
την εκφραση με λογια όμως, ποιος μπορει να στην αρνηθει?
ποιοι αυτοχρίζονται ικανοι να κρινουν και να κατακρίνουν?
η αλήθεια κρυβεται εκει που οι λέξεις ξαποστενουν , που βρισκουν καταφύγιο κι ας μην ειναι ποιητικά πλασμένες ..
σε μια ψυχή που απλοχωρα παραχωρει σ' αυτες μια θέση , μια μικρή έστω γωνιά ...
ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΙΗΤΕΣ που βρωμιζουμε τα μονοπατια σας...
ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ αποχωρούμε κι από δω.. να μη χαλαμε την αισθητική σας,μια και η δικη μας προσεγγιση μαλλον σα μιασμα σας αγγιξε κι οχι σαν απογνωση πραγματικη ως ήταν..
κι ακομη κι αν αυτή η απάντηση μου απαγορευτηκε τοξερες πως θα ρθει..
Παντα βαδιζω στο δασος κι ας μη μ' ακους .. γιατι έτσι θελω ΕΓΩ!
Πάντα πετω ψηλα μονο οταν δεν εχει ήλιο .. κι όχι γιατί δε το θελω ΕΓΩ!
Τα πρεπει συμβουλεύτηκα πριν απο σενα .
Οι αποφασεις παρθηκαν χωρις εσένα.
Τα λογια σου στείρα..
ΑΝΩΦΕΛΑ
Εμένα η θάλασσα με ξεβρασε πια.. εσύ νοιασου τώρα για τα κυμματα !
ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ν' αγαπώ αυτά που απαγορευεις .. μακρια σου .
Οχι γιατί το λες ΕΣΥ μα γιατί εγω το ορίζω..
Η μοιρα κοινη των δυνατων ..
ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ;

ΣΒΗΣΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΓΩ ΔΕ ΜΠΟΡEI...

Θυμώνω οταν νιωθω ποσο πολυ με ξερεις χωρις καν να με γνωριζεις.
Θυμώνω που δε μπορω να σε μισησω , ν' απαλλαγω... Θυμωνω που και τωρα θα γελας. Ειναι σα μια ήττα για μενα! Δε με νικησε ποτε κανεις απο κοντα. Κι ομως εσυ τολμας να γευεσαι μια νικη , τοσο μακρια μου!
Ίσως ολα αυτα πάλι να τα έχω φανταστει. Ίσως το πρωτο δακρυ που κυλα ,οταν η μορφη σου ξεδιπλωνεται μπρος μου, να ναι απο ανοησια , μα ο πονος υπαρκτος.Να ξερες μονο ποσο προσπαθησα και προσπαθω...
Να ξερες μονο ποσο δε ζω . Φοβαμαι το ποσο μ 'εχεις παρεξηγησει. Κι οχι πως ενα μερος της ευθυνης δε μου ανηκει! Μα εσυ πειρατη μου ξερεις της μοιρας τα καμωματα! Δε σε ηθελα δικο μου κι ας ποθησα την αγκαλια σου.Ηθελα απλα να υπαρχεις! Ηθελα ο δρομος μου να τελειωνει σε σενα.
Να παψει η αναζητηση . Κουραστηκα!
Εκεινο το ξημερωμα αργησα ν' αποφασισω...
Αν ειχα φυγει θα ζουσα ακομη!
Τωρα ειναι πλεον αργα για μενα...

Το παραμυθι αναπλαθω κι αφηνω να με παρασυρει για να ελευθερωθω μα οι Κασσανδρες μιλησαν! Πλοια με καταλευκα πανια σα πλησιαζουν γκρεμοτσακιζονται στα βραχια μου ! Καταρες θερια , αλυσοδεμενες σε μιας μοιρας τη θεληση τοσο δυνατης σα την δικη σου... Δε νικιεται κι ας προσπαθω! Καποτε μα τω θεω θα τα καταφερω!
Και τοτε κανενα πια μαυρο πανι δε θα μπορεσει το λιμανι μου να πλησιασει... κι ακομη αν τολμησει κανεναν δε θα βρει !
Ενα δειλινο αυτη η τρικυμια θα κοπασει και καποιος ψαρας στην αγκαλια του τοτε τη μισοπεθαμενη του γοργονα θα βγαλει στη στερια!

Οι πριγκιπεσσες που χρονια παλευουν με τις θαλασσας τα φυκια .. γοργονες γινονται γιατι της ληθης τα μονοπατια τις ζητηθηκε να διαβουν.
Και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις...

Και καπως ετσι τελειωνουν τα παραμυθια._

Αδικα μου δοθηκε η αναπνοη . Αναξια η παρουσια μου στον κοσμο σας θνητοι ,να σας βασανιζω και να βασανιζομαι...
Δεν ενοιωσα την ανθρωπινη υπαρξή μου ποτέ και αυτη με τυραννα. Μα και της ηττας τα καμωματα δε καμω. Προτιμω να με σκοτωσουν παρα να σκοτωθω...
Κι ετσι ταξιδευω αδιακοπα. Να σταματησω μονη δε μπορω.Μα και κανεις δε μπορεσε το δρομο μου να κλεισει. Σε κλεφτες των στιγμων μου χαριζω μυστικα κλειδια, χωρις λογια χρησμων. Πως να παλεψουν; Σα μαγισσα μ' αντικρυζουν τα ματια για να μπορουν μετα ελευθερα απο ενοχες να κλειστουν στον υπνο τους... τον ηρεμο τον ατελη .
Στους συνειρμους μου κρυβεται η αδιστακτη αληθεια μου. Ασχημο το βλέμμα της χαριζει τη ληθη σε σας που αναγκη την εχετε!

Και φευγω ..ολο θα φευγω...γιατι κανενας δε θα τολμήσει ποτέ να με σταματησει!

Ενος ζωγραφου πινελια , σα να ταξίδεψα στη στιγμή,
με χαιδεψαν οι ωρες,απογειωθηκα..
μετά με μια λευκη σιωπη με καλυψε ,
Στα ματια που ερωτευτηκαν μια απαγορευση ,ρητη εντολή,
μην αντικρυσουν ποτε το δημιουργημα.
Ψυχες προς πώληση ,
Η δικια σου και λιγη κρυφος ιδρωτας αφανερωτος.
Η δικια μου ανεγγιχτη περηφανια ασφαλιζει τις Κερκοπορτες σου!
Ο πινακας στεκει παραξενος και μονος,
Η φωτια θα ταν μια δικαιη λυση,
Βλεμματα αψυχα αποκτουν λαμψη μεμιας!
Καλλιτεχνη ,το εργο που απαρνηθηκες... αυτομόλησε !

Παρασύρει η βροχή και παρασύρεται .
Καμιά φορά στα ιδια της τα λούκια,
βυθίζεται .
Γιατί ...χωρίς απάντηση.
Τι σημασία έχει πια!
Κι αν έχει ποιός θέλει να το ξέρει,ποιός αντέχει ;
Λυπάμαι...αυτο μοναχα!

ευχαριστώ για την αναίρεση της υπόσχεσή σου...

"οχι πια σε επαιτείους ,όχι πια σε γιορτές!"