Η κάθετη πτώση των φύλλων των δέντρων
είναι η πεισματική αυτοκτονία του φθινοπώρου..
Το επίμονο άκουσμα της σιωπής μας
είναι η προδοσία των πιο κρυφών μας μυστικών..
Επέμενε να ξεφεύγεις από τις ράγες των τρένων που σε κυνηγούν..
Σαν άλλα, μεγάλα και μοντέρνα αερικά, κουβαλούν εφιάλτες που καθηλώνουν σε ψυχικές αυτοκτονίες..
Το είδωλο της συνείδησης
είναι η διαστρέβλωση του ειδώλου της αμνησίας..
Πίσω από την κορνίζα του πίνακα
κρύβεται πάντα η πραγματική απεικόνισή του..
Πληγώνει όποιος αγαπά.
Αγαπά όποιος πληγώνει.
Οι όψεις του ίδιου πάντα νομίσματος,
μα αν το πετάξεις ψηλά
θα διαπράξεις μια κίνηση
που θα κομματιάσει μια μονάχα ψυχή
σε δυο τραχιές, κρύες, μεταλλικές επιφάνειες..
Κρατάς το κλειδί της καρδιάς μου
μόνο αν βρεις το θάρρος
να κρατήσεις τη καρδιά μου ολοζώντανη στην ίδια τη παλάμη σου..
Μπορείς;
Τα όνειρά μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά
περιπλέκοντα, φροϋδικά,
αραχνοειδή συναισθήματα
που ζουν εις βάρος του ιστού
της ίδιας της συνείδησής μας..
Προβολή της άϋλής μας πραγματικότητας
σε μια κατάσταση ύπνωσης..
Η ενσάρκωση των ίδιων των επιθυμιών μας
είναι ένα ζωντανό θήραμα,
ανίκανη να ξεφύγει από τη παγίδα των μεταξένιων κλωστών,
μα βορά στο στόμα της ανελέητης αράχνης..
Οι αληθινοί ήρωες είναι πάντοτε αυτοί
που γυρίζουν από τη μάχη θριαμβευτές
με σακατεμένα πόδια..
Ποιος είπε ότι ο ουρανός που με σκεπάζει δεν είναι η θάλασσα..
Κι εκείνη η θάλασσα που μου βρέχει τα πόδια δεν είναι απλά ο ουρανός μου;
Είναι ισομερές και ισόχωρο το άνω με το κάτω τμήμα μιας κλεψύδρας..
Αν η ζωή μου είναι ένα ισοσκελές και ισόπλευρο τρίγωνο,
τότε η υποτείνουσα του είναι η δική σου ανάμνηση..
Μπήκα εντός επιθυμίας
Βγήκα εκτός ονείρου
Κι επί τΆ αυτά ακόμα ελπίζω κι αναπνέω..
Μόνο που εσύ έμεινες εντός μου κι εναλλάξ..
¶φησα όλη τη γραφή μου σΆ εσένα.
Αντίγραφα δεν κράτησα για μένα..
Καλύτερα που χάθηκαν όλα..
Τα πήρε μαζί του ο άψυχος πια έρωτας..
Ίσως πριν ακόμα προλάβουμε να τα θρηνήσουμε
και να τα θάψουμε, αποχαιρετώντας τα, στο έδαφος..
Είναι επιτακτικές, προστακτικές,
οι θεσμοφοριάζουσες επιθυμίες του έρωτα..
Πως νΆ αναζητήσεις ένα φάντασμα
που ακόμη και το ίδιο
αναζητεί ματαίως την ύπαρξή του;
Ακόμα και το βουνό Ταί ανακυκλώνεται διαρκώς ως ηφαίστειο..
Έτσι κι εσύ να γράφεις, ποιητή,
αν κάποτε μΆ αγάπησες,
τον Έρωτα πάντα με κεφαλαίο έψιλον..
Μην φοβάσαι την γραφή μου.
Λυπάμαι.
Ακόμη για σένα γράφω..
Πάντα για σένα έγραφα..
Τρέχαμε πάντα να προλαβαίνουμε μαζί ένα τρένο..
μα εσύ ποτέ δεν πρόλαβες το τελευταίο δρομολόγιο.
Τώρα πως περιμένεις να δεις τη μαγική χώρα των ονείρων μας,
που άλλοτε γιΆ αυτή σου μίλαγα με υπόσχεση και δάκρυζες;
Ω, θεέ μου! Αν από έρωτα δεν πονέσεις,
η μούσα δεν αγγίζει τις άκρες των δακτύλων για γραφή..
Κατασκεύασα λοιπόν τη Κιβωτό μου
από παλιά, άλλοτε άχρηστα αισθήματα αυτοσυντήρησης..
Ταξιδεύω πάντα
για νΆ ανακαλύπτω τις τροχιές του έρωτα που έρχεται..
Κι ο χρόνος μάτωσε,
επειδή ο έρωτας σου τον σκότωσε..
Έτσι, σε λίγο για αγάπες θα μιλούν
μόνο τα αθώα παιδικά τα παραμύθια..
Σε ναρκοπέδια ψυχικά και χαρακώματα
θέλω να δω νΆ ανθίζει για μένα η αγάπη σου..
Σκέψεις για έναν πεθαμένο έρωτα..
Επιθύμησα να κλείσω αυτό το ημερολόγιο σκέψεων δανειζόμενη τα λόγια του Ουίλιαμ Μπλέικ..
Για να δεις τον κόσμο σε έναν κόκκο άμμου και τον παράδεισο σε ένα αγριολούλουδο κράτα το άπειρο στην παλάμη σου και την αιωνιότητα σε μία ώρα..
|
|
