Ξημερώνει των θεών η μέρα.
Σε λίγο μια χαρακιά φως
θΆ αναστενάξει στο τελείωμα του σκοταδιού.
Ώρα έξι και κάθονται όλα οκλαδόν..
Το κορμί μου, η σκέψη μου,
το γονατισμένο χτυποκάρδι μου..
Είναι -θαρρώ-
η αίσθηση του χρόνου που φεύγει,
η στιγμή που ξεγλιστρά και πληγώνει..
Πληγώνει, γιατί βιώνεις μια ολόκληρη ιστορία
πολύ ξεθωριασμένη,
πολύ πίσω από τις μισόκλειστες πια κουρτίνες,
σαν η στιγμή εκείνη η αγαπημένη
ξεμακρύνει από το τώρα σου και γίνει ανάμνηση.
Έξι.
Δείκτες ρολογιού
σε πλήρη αντιστροφή με την συνείδηση.
Γιατί ο χρόνος ξεγελά;
Ή μήπως το ξεγέλασμα του χρόνου
είναι απλά κάποιο ταχυδακτυλουργικό,
του νου παιχνίδι;
Νησί ολομόναχο στη λήθη,
ταξιδεύω στα πέλαγα.
Ακούω τους σκοτεινιασμένους ουρανούς μου
νΆ ανοίγουν διάπλατοι
και βροχή από δάκρυ να πέφτει.
Έξι. Στο πάτωμα του τώρα μου.
Κι έπειτα..
του νου παγίδα το ταξίδι της σκέψης,
έξι χρόνια πριν.
Ένα ανδρικό όνομα
κρέμεται στην άκρη των κουρασμένων χειλιών.
Έπειτα η ανάμνηση ασπάζεται το έδαφος
σε κάθετη πτώση.
Τα μαλλιά, μακριά κόκκινα κύματα,
ξεγλιστρούν στους χορτασμένους από έρωτες ώμους.
Θυμάται ο νους τις όποιες κορυφές αγγίξαμε.
Θυμάται το κορμί.
Θυμάται κι η θύμηση η σάρκινη εγωιστικά,
κι αρνείται να πεθάνει.
Πέντε χρόνια μετά.
Κι όμως, έξι χτυποκάρδια πριν.
Οι έρωτες της ζωής μου γίνονται πληγές.
Γίνονται νοσηρά στίγματα
πίσω από τα μάτια μου,
και την μετέπειτα όραση εμποδίζουν.
Η θεραπεία της λήθης
έχει σκληρές παρενέργειες.
Προτιμάς να οδεύεις σε πορεία θανάτου καθημερινά,
αργά και βασανιστικά,
παρά να διαγράψεις οριστικά,
με μια φαρμακευτική αγωγή,
τις μια-δυο στιγμές της ευτυχίας σου
μέσα στη σαπίλα των στιγμών σου..
Λες κι εκείνες οι λιγοστές στιγμές,
που σαν τίμημα ηρωικό σου απομένουν,
παράσημο καρφιτσωμένο στο στήθος,
είναι η τελευταία ελπίδα σου.
Αυτό δηλαδή που θα σε οδηγήσει στον ¶δη ευτυχισμένο
από το «οίδα» και «ορέγομαι»..
Έξι στιγμές.
Με έξι δρασκελιές σε φτάνω, Οδυσσέα..
Έτσι σε βάπτισα.
Γιατί όνομα πριν σε γνωρίσω δεν είχες.
Κι η υπόστασή σου είχε απλά
την αόριστη μορφή του ερχόμενου ονείρου..
σχεδόν της ατελούς ερχόμενης
προς τα μένα ευθυγράμμισης
της πιο δειλής προσδοκίας της καρδιάς μου.
Κι έπειτα; Ώρα έξι. Ξημέρωμα.
Ακόμα ώρα έξι κι ούτε λεπτό
δεν κούνησε του ρολογιού τον δείκτη.
Ώρα έξι κι είσαι ακόμα εδώ.
Ποτέ δεν έφυγες.
Είσαι ακόμα δίπλα μου,
στο στρώμα,
στο πάτωμα,
στο χθες,
στο αύριο.
Καληνύχτα, Οδυσσέα..
Ιούλιος 2004
Αφιερωμένο στην ερχόμενη ευθυγράμμιση της προσδοκίας μου..
ΣΆ αυτόν που έφυγε, σΆ αυτόν που είναι, σΆ αυτόν που θα ΅ρθει..
Αφιερωμένο στους Α. Β. , Θ. Κ. , Π. Κ. , Α. Κ. , Σ. Μ. , Γ. Σ. , Π. Τ. , Agm. , Th. M, Ε. Γ. , Γ. Κ . Ε. Π.. και στις Γ. Α. , Κ. Γ. ,Ν. Τ. , K . K., με την ευχή να ευτυχίσουν στη ζωή τους..
|
|
