Μα ποια δύναμη κυβερνά
Τα πιο ενδόμυχα όνειρα;
Ποια αίσθηση θα μπορούσε να στοιχειώσει
Την πιο αληθινή ιδέα της πραγματικότητας;
Κι αν κοιτάξω,
Για μια μόνο στιγμή,
Μέσα από το σπασμένο τζάμι,
Πόσα κρύσταλλα ραγισμένα
Θα πληγώσουν τη καρδιά μου
Την αδιάκριτη;
Αυτή, θαρρώ, θα ήταν η μέγιστη απώλεια,
Η φθορά της απελπισίας,
Κι εκείνο το βλέμμα
Το άνοιγμα της έβδομης σφραγίδας.
Κάπου στο 2004.
Αφιερωμένο σε μια παραίσθηση, κάτι μη υπαρκτό..
|
|
