1 Ιουνίου 2004
Κάτι που έγραψα και θέλησα να χαρίσω σ’ εσένα, με πολλή πολλή αγάπη..
Επιτέλους, σου γράφω ξανά.
Σου γράφω ξανά, αιώνιε αγαπημένε μου.
Τόσα και τόσα γράμματα έχεις λάβει από ‘μένα,
σε όλες αυτές τις κοινές μας ζωές του παρελθόντος..
Το μολύβι μου λύγισε. Δίστασε για μια στιγμή.
Τελεία όμως δεν έβαλα. Κοίταξέ με! Διάβασέ με!
Σου γράφω ξανά. Όχι με το χέρι το δεξί ,μα με της καρδιάς το πρόσωπο που μορφάζει ένα δειλό, καινούριο,έστω μικρό, χαμόγελο ευτυχίας.
Έτσι απλά. Κι όμως, τα λόγια μουσου φαίνονται τόσο ποιητικά παράξενα ...
Μα εσύ να κοιτάζεις πάντα πίσω από τις γραφές και τα γραφήματα.
Πίσω από το χαρτί ακόμα.
Απλά, στο ατέρμονο βάθος της επιφάνειας του βάθους να εισδύεις.
Στο διάφανο της ψυχής..
Να μοιραστώ μαζί σου απόψε θέλω ένα μεγάλο μου μυστικό.
Έτσι, σαν οι στίχοι νόημα να μην έχουν, αν στην αντίληψή σου δεν ενσαρκώνονται.
Κι ετούτο το μυστικό, νόημα να παίρνει, μονάχα αν στα χέρια σου ταξιδέψει σαν επιστολή ή αν η γραφή του στα μάτια σου βλαστήσει..
Εκείνο το καθρέφτισμα του ουρανού που αντίκρισα!
Αλήθεια, αγκαλιά μου!
Τις τελευταίες ημέρες αντίκρισα έκπληκτη τον ουρανό στο τραπέζι μου!
Σχεδόν εκεί τον γεύτηκα. Πρόγευμα, γεύμα και δείπνο.
Γαλάζιο το πρωί. Τόσο πράο..
Ή να ροδίζει με την αυγή, κι έπειτα να μπλεδίζει.
Άλλοτε πάλι να θυμώνει και γινάτια να κάνει.
Μα τόσο όμορφο! Πάντα τόσο όμορφο!
Ουρανό σαν γαλάζιο λιβάδι, κατάσπαρτο με γιούλια και λευκά χρυσάνθεμα τα σύννεφα..
Σμήνη λευκά χελιδόνια να πετούν τα γιασεμιά..
Να πετούν , καρδιά μου, με τις φτερούγες διάπλατα ορθάνοιχτες, στα αμύθητα, ψηλά, ονειρεμένα αιθέρια στρώματα..
Κι έπειτα, σαν εκείνος ο θεός ήλιος είχε πια δύσει, αντί σκοτάδι, διαμάντια και μαργαριτάρια αντίκριζα τα’ άστρα..
Κι έκπληκτη στη θέα του τραπεζιού ουρανού μου, ανοιγόκλεινα τα μάτια μου.
Οι βλεφαρίδες, οι αγαπημένες σου, παιχνίδιζαν αμήχανα ταραγμένες εμπρός από το βλέμμα..
Σαν να μην ήθελαν τα μάτια να πιστέψουν πώς γίνεται..
Πώς μπορεί και γίνεται-Θεέ μου-και χωράει ένας τόσο ατελείωτος ουρανός σ’ ένα τόσο μικρό τραπέζι..
Σαν να μην ήθελε η αίσθηση να πιστέψει πώς γίνεται..
Πως χωράει μια τόσο ατελείωτη ελπίδα σε ένα τόσο χαμηλόφωνο σκίρτισμα χτυποκάρδι..
Μάιος 2004. Αφιερωμένο στον Οδυσσέα της καρδιάς μου, τον Εμμανουήλ..
|
|
