Να τι είδα.
Τα δέντρα στον δρόμο μου
έτρεμαν κι έφευγαν
παρασυρμένα από μια αβέβαιη
πισωρέουσα στράτα.
Λες και ελάχιστο το ίχνος οφθαλμαπάτης
στην άκρη της όρασης.
Ωστόσο, εγώ η ποιήτρια, καλούσα μάταια
και με απόγνωση
την ίδια τη φωνή μου πίσω.
Με τα ΦΩΝΗ!!!-εντα
του ωμέγα και του ήτα..
άφωνα σιωπηλά. ..
ώστε μόνο το σχήμα
το βουβό
του προσώπου, πρόδιδε του στίχου την ανάγκη.
Μάιος 2004.
Αφιερωμένο σε όσους έρχονται και φεύγουν..
|
|
