Ανακάλυψα πως η πιο βαθιά χαρακιά του χεριού μου,
εκείνη που στιγματίζει τη ζωή μου απ ’άκρη σ’ άκρη,
αρχίζει και τελειώνει στα μάτια σου, αγαπημένε μου..
Ανακάλυψα πως το φως, η αυγή, το σκοτάδι ακόμα,
το άρωμα του λουλουδιού κι η άνοιξη,
όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο φιλί σου..
Ίχνη από σένα παντού..κι εσύ μακριά..
Μα έγινα όμορφη απόψε,
όπως τη πρώτη φορά που μ’ έκανες δική σου..
Κλέψε μου την ανάσα από τα χείλη..
Σβήσε μου τη λαχτάρα του κορμιού
ή της ανάμνησης τη σκέψη..
Διέγραψέ με από τον κόσμο τούτο..
Ή κάνε με χαλάσματα, ερείπια..
Μα άφησε να σ’ αγαπώ, αγαπημένε μου..
[Μονάχ’ αυτό σαν ικεσία σου ζητώ, όπως τότε..]
17/01/2004
|
|
