Ατένιζα σήμερα τη γύρω πραγματικότητά μου.
Την είδα σχεδόν να στροβιλίζεται.
στις σειρήνες των ασθενοφόρων,
να ζητιανεύει γονατιστή στα πεζοδρόμια
ή να στέκεται απέναντι μου
στη μεγάλη λεωφόρο
κι εγώ να περιμένω το φανάρι
για να μπορέσω να τη προσεγγίσω..
Κάτι φορές νιώθω
πως αυτή η πραγματικότητα
είναι κατασκευασμένη
από μια παράλογη, σχεδόν θεατρική, ασύμβατη λογική..
Ίσως και να την παραχαράσσουν
σε αντίτυπα τα αισθήματα,
κι εγώ μοιραία να σκορπώ τις παραχαράξεις
ή να τις κρατώ σφικτά στη γροθιά μου
για τη σιγή ενός λεπτού..
Λένε πάντως πως η γνήσια,
απαράμιλλη τελειότητα,
δεν επιτυγχάνεται,
ούτε αντιγράφεται από απομιμήσεις..
Πόσο με πονά που έχουν δίκιο..
'την τελειότητα των ματιών σου
σε κανέναν καθρέφτη δεν θα τη βρω..'
Κι ο πανδαμάτωρ χρόνος
με κοιτά ειρωνικά και γελά..
Σχεδόν με καταδικάζει για εγκλήματα
που ποτέ δεν διέπραξα..
με τίμημα την ύστατη των ποινών..
να μη σ’ έχω
ή να σ’ έχω εικόνα φευγαλέα ,
της ματιάς παρόρμηση..
Μα κι έτσι αντέχω..
|
|
