Φεύγεις κι είναι σιωπή τα λόγια που σου γράφω,
σαν να μην τα ακούς,
σαν να μην τα λέω..
Φεύγεις και είναι αδειανό το δωμάτιο.
Αδειανό από φως και ζωή και έρωτα.
Μοιάζουν τα λεπτά δεπτερόλεπτα
κι οι ώρες λεπτά..
Φεύγεις κι είναι στεγνό το στόμα μου ,
τα μάτια μου υγρά, στάζουν βουβές λέξεις και αισθήματα πάνω στο χαρτί.
Τα χέρια μου αδύναμα να σε κρατήσουν στην αγκαλιά μου..
Μοιάζουν με χαρακιές πάνω στο στήθος μου
οι στιγμές που ζήσαμε μαζί.
Χαρακιές που ξεσκίζουν τη σάρκα..
Τα χείλη μου είναι ορφανά χωρίς τα δικά σου να γεύονται,
τρεμάμενα τα δάκτυλά μου αναζητούν
ένα άγγιγμα σε παλιές φωτογραφίες..
Φεύγεις και μοιάζουν ποτάμι τα δάκρια.
Γυμνά δέντρα στις όχθες του με ταξιδεύουν
και με βυθίζουν στα άδυτα..
[9 Ιανουαρίου 2003]
|
|
