Οι στίχοι παύουν να μιλούν εκεί που τα λόγια τόπο δε βρίσκουν.
Όπου ο έρωτας ριζώνει μιλά το χτυποκάρδι και της ματιάς τ’ αγκάλιασμα…
Το φιλί που καίει στα χείλη πυρετός, φλόγινη θάλασσα του κορμιού σου η αφή..
Ανιχνεύω στα μέρη που περπάτησες τα σημάδια που άφησες. Έτσι ανθίζω στη στιγμή της ανάμνησης μα στης χαράς την ύστατη ώρα..
Ένα δάκρυ να κρυσταλλώνει-λεπίδα, σμίλη και πληγή μαζί-πριν η ερωτευμένη σταγόνα στα χείλη από πάθος ξεψυχήσει..
Της φυγής σου το δάκρυ ταξιδεύει δειλά το μεγάλο προς τη Δύση ταξίδι..
μα εσύ, αγαπημένο μου πρόσωπο, το σφίγγεις το αποστάλαγμα στους ρόζους των χεριών σου..
κρατώντας το εκεί, συντροφιά με το τελευταίο της αφής μας σφικταγκάλιασμα στις άκριες των τρεμάμενων δακτύλων..
Ποτάμι πύρινο γίνεσαι για να ποτίσεις τους κήπους του κορμιού μου κι απόψε..
Σε όνειρο έρχεσαι, χτυπάς τις πιο ψηλές, απόρθητές μου πόρτες..
Κι εγώ σου ανοίγω τα ψηλά τα παραθύρια στα λευκά, νυφιάτικα ντυμένη στο περβάζι..
Έναν όρκο μονάχα ζητώντας..
Έναν όρκο από τα χείλη μου να πάρεις..
Του έρωτα ερημίτης στο φιλί μου να γίνεις..
Έπειτα να σε κρύψω στη καρδιά μου.. ουρανέ μου.. ματιά μου αγαπημένη..
[ χαρισμένο σ’ αυτόν που αγαπώ..]
|
|
