sadness.gr || Ναυκρατη Σαχραζάτ

Ο χρόνος είναι χρυσός , μικρή μου Σαχραζάτ, κι εσύ τον ζωγραφίζεις με χρυσόσκονη πάνω στους αμμόλοφους της λήθης.. Ο χρόνος είναι θάνατος, και σκοτώνει, πληγώνει, ματώνει.. Είσαι όμορφη, μα δεν το ξέρεις, κανείς δεν σου το’ πε.. Ούτε θυμάσαι πως μεγάλωσες και άλλαξε το παιδικό κορμί σου.. Δεν έχει σημασία πια.. Ο ήλιος Η έρημος, το μικρό χωριό της κατασκήνωσής σου.. σημάδια που αιμορραγούν άφησαν στη ψύχή σου. Δεν έχει σημασία πια.. Στα είκοσι-τρία σου γνώρισες πρώτη φορά τη θάλασσα. Αλμύρα γεύτηκες στα χείλη σου.. Στις χούφτες σου έσφιξες σιωπή.. Εσύ που συνομίλησες μυστικά με τα κύματα.. Σ’ αγκάλιασε μια θάλασσα, μικρή μου Σαχραζάτ.. Κι ας ήταν όνειρο.. Ή οφθαλμαπάτη..

<<προηγούμενο<<    ||περιεχόμενα||    >>επόμενο>> (c) 2003 - 2004 Ναυκρατη, all rights reserved