Eσυ που ταριχεύεις συνειδήσεις
κι αθήρματα ζητάς,
κατασκευάσματα αφελή της μοίρας.
Aν έχεις όνομα,
Οπως κι αν σε φωνάζουν...
Σε προκαλώ!
Δώσ’μου λοιπόν
μια τελευταία βολή,
χαριστική.
‘Eτσι...
να’χω να λέω πως στο τέλος με λυπήθηκες.
‘Eχεις αγάπη και οίκτο μέσα σου.
Tο ξέρω...
|
|
