Συνήθισα πια να γράφω,
νεκρους στιχους για αδειες στιγμες
κι επειτα στα κρυφα να καμαρώνω...
ή να γελώ με τα παθήματά μου
τ’άδοξα.
Nα γίνω μιαν αλλη,
«πλαστικη»,
Του «δήθεν»,
μην μου το ζητάς...
Mην μου ζητας τις προφητείες μου ν’αλλάξω,
λόγια κι αντιλογίες,
και του κοσμου τα παράδοξα ολα...
Nοέμβρης του 2003
|
|
