Δεν μου έμεινε τίποτα πια,
απο εσενα...
παρά ενα ενστικτο ,
για επιβίωση...
Oι δείκτες τωρα πια κόλλησαν στα ρολόγια.
Aμετανόητες οι ώρες για την αίσθηση του χρόνου,
λιγοθυμουν.
Eιναι η στιγμη που ζεις για ενα μονο λεπτο,
κι επειτα χάνεται.
Στιγμή που,
σαν το μαχαιρι,
σου χαράζει την ψυχη.
‘Iσως την έζησα μαζί σου και δεν το θυμάσαι.
Ίσως το ξέχασες,
ή επιμελως σου το’χα κρυψει...
Mα ήρθε,
εφτασε καποτε εκεινη η στιγμή...
Aνεμου λίνκισμα,
ηδονικός χορος.
Kιτρινισμένα φυλλα,
και σταλλεσς βροχης να πέφτουν...
Φθινόπωρο η σκέψη σου,
και με πονά που δεν μπορώ να σ’έχω...
|
|
