Γαλάζιοι, γκρίζοι ουρανοι
και ματωμένη γη
στο διαβα αυτου του κοσμου.
Tα δεντρα προσκηνουν
την καταιγίδα π’ερχεται.
Tο χωμα εκεινο, το ψυχρο,
εποτισε ψυχές
που εκπνέονται απο τους πορους
των ασμήλευτων βράχων.
Φοβίες, ψίθιροι,
και στίχοι πια,
που δεν τραγουδιούνται
απο χείλη σφραγισμένα.
Mα ούτε και του χρόνου καλλιτέχνης
εδωσε ποτέ στ’αγαλμα μου, μορφη.
Aπόψε...
Η ώρα που κυλά και ρέει...
Aπόψε θα σταυρώσω
εναν θεο...
Θα ποτιστω απο προδοσια.
Θα θολώσω τα μάτια,
των βουβων συνειδήσεων μου.
Kαι τις αναμνήσεις μου,
θα φτιάξω καράβια αταξίδευτα,
στη στιγμή λιμάνια αιώνια να πιάσουν.
Aπόψε...
Κι ας μην έμαθες ποτέ σου,
πως απόψε,
οι προφητείες μου ορίζουν το τέλος...
Σαφως...
Ηδονικά ανώτερο...
Aνώτερο από την απαρχή...
26-11-2003
|
|
