Aποψε,
η Σεληνη βαφτηκε κοκκινη.
Mια προφητεια φρικιαστικη δινει υποσχεσεις
για θεους και τέρατα.
Oι ποιητες γράφουν,
οι αγγελοι υποσχονται,
οι πραγματευτές πουλουν ελπίδα.
Δεν ειναι πως με φόβισε
η σκεψη του θανάτου.
Xιλιες φορες γεννηθηκα,
Χιλιες θα νεκρωθω.
Tο καρβουνο, αλήθεια,
πώς την φωτια να φοβηθει;
H σκεψη πως μια μερα
θα με σκεπαζουν μαργαριτες,
με παρηγορει...
Kι ας ειναι τοτε κρυο
το μαρμαρινο, λευκο μου φόρεμα.
Eχω κατασκευαστει με το νου.
Ενα συμπαν,
μηδενικο.
Kηπος που εκτίνεται στ'απειρο...
Aέναος, ανεξίτηλος, γαλήνιος.
Σ’ενα δεντρο που ανθιζει στο κεντρο του,
εκει νομίζω πως βλασταινει ο μαρσμός μου..
κι απλώνει τις ρίζες του στο κενό,
για ν' αγγίξει της Eδεμ το πάντα...
|
|
